Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια παθολογική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από παραβίαση των μεταβολικών διεργασιών (μεταβολισμός). Αυτό συμβαίνει λόγω ανεπαρκούς παραγωγής της δικής της ορμονικής ουσίας ινσουλίνης, όπως στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, ή λόγω παραβίασης της επίδρασής της στα κύτταρα και τους ιστούς του σώματος (παθολογία τύπου 2).
Το άρθρο εξετάζει λεπτομερώς τους κύριους τύπους σακχαρώδους διαβήτη, τις διαφορές στις αιτίες και τους μηχανισμούς ανάπτυξής τους, καθώς και μια περιγραφή των χαρακτηριστικών της θεραπείας των ασθενών.
Λίγα λόγια για την ινσουλίνη και τον ρόλο της στον ανθρώπινο οργανισμό
Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που παράγεται από το πάγκρεας. Το όργανο βρίσκεται πίσω από το στομάχι, που περιβάλλεται από τη σπλήνα και έναν βρόχο του δωδεκαδακτύλου. Το βάρος του παγκρέατος είναι περίπου 80 g.
Εκτός από τις ορμόνες, ο αδένας παράγει παγκρεατικό χυμό, ο οποίος είναι απαραίτητος για την πέψη των λιπιδίων, των υδατανθράκων και των πρωτεϊνών. Η ορμόνη ινσουλίνη συντίθεται από β-κύτταρα. Εντοπίζονται σχεδόν σε ολόκληρη την επιφάνεια του παγκρέατος με τη μορφή μικρών ομάδων που ονομάζονται νησίδες Langerhans. Οι νησίδες περιέχουν επίσης α-κύτταρα, τα οποία συνθέτουν τον ενδοκρινικό διαταράκτη γλυκαγόνη. Αυτή η ορμόνη έχει το αντίθετο αποτέλεσμα από την ινσουλίνη.
Ένας υγιής ενήλικος άνθρωπος έχει περίπου ένα εκατομμύριο από αυτές τις νησίδες με συνολικό βάρος πολλών γραμμαρίων.
Η ινσουλίνη είναι ένα μόριο πρωτεΐνης που αποτελείται από πολλαπλές αλυσίδες αμινοξέων. Η δουλειά του είναι να απορροφά τη γλυκόζη (ζάχαρη) μέσω των κυττάρων του σώματος. Η ζάχαρη είναι απαραίτητη για να πάρει ένα άτομο ενέργεια. Χωρίς αυτά, τα κύτταρα και οι ιστοί δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν τις λειτουργίες τους.
Παράλληλα με την απορρόφηση του σακχάρου, η ινσουλίνη ρυθμίζει επίσης τη διείσδυση των αμινοξέων στα κύτταρα. Τα αμινοξέα θεωρούνται ένα από τα πιο σημαντικά δομικά στοιχεία. Μια άλλη λειτουργία της ινσουλίνης είναι η συσσώρευση λιπιδίων στο σώμα.
Ταξινόμηση του Διαβήτη
Σύμφωνα με την ταξινόμηση του σακχαρώδη διαβήτη, η οποία είναι γενικά αποδεκτή και χρησιμοποιείται στη σύγχρονη ενδοκρινολογία, η παθολογία χωρίζεται στους ακόλουθους τύπους:
- Τύπος 1 - ινσουλινοεξαρτώμενος (IDDM);
- Τύπος 2 - μη ινσουλινοεξαρτώμενος (NIDDM);
- μορφή εγκυμοσύνης?
- ορισμένων τύπων διαβήτη.
Η τελευταία επιλογή είναι μια ομάδα παθολογικών καταστάσεων που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς την παθογένεια και τις αιτίες ανάπτυξής τους. Αυτά περιλαμβάνουν κληρονομικά ελαττώματα σε γενετικό επίπεδο από την πλευρά της ορμόνης ινσουλίνης ή των κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη, ασθένεια που προκαλείται από έκθεση σε χημικές ουσίες και φάρμακα, διαβήτη ως αποτέλεσμα μολυσματικών διεργασιών κ. λπ.
Όλοι οι τύποι διαβήτη ενώνονται με την υπεργλυκαιμία. Αυτή είναι μια κατάσταση που εκδηλώνεται με αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Η επιβεβαίωση ή η διάψευση της διάγνωσης του διαβήτη βασίζεται στο υπόβαθρο της διάγνωσης των επιπέδων σακχάρου στο αίμα.
1 τύπος
Η παθολογία τύπου 1 (κωδικός ICD-10 - E10) θεωρείται ότι είναι μια αυτοάνοση διαδικασία που οδηγεί στο θάνατο των κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη. Σε απλή γλώσσα, τέτοιες διεργασίες τίθενται σε κίνηση στο ανθρώπινο σώμα κατά τις οποίες τα αμυντικά κύτταρα του ίδιου του σώματος θεωρούν τα παγκρεατικά κύτταρα ξένα και τα καταστρέφουν.
Ο ινσουλινοεξαρτώμενος τύπος συνήθως προκύπτει από κληρονομική προδιάθεση, αλλά σημαντικό ρόλο παίζουν και οι συνοδευτικοί προκλητικοί παράγοντες. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η παρουσία παθολογίας σε ένα παιδί είναι δυνατή στις ακόλουθες περιπτώσεις:
- εάν η μητέρα είναι άρρωστη - με συχνότητα 2%.
- άρρωστος πατέρας - 5%;
- άρρωστος αδελφός ή αδελφή - 6%.
Εάν κάποιος από τους συγγενείς έχει τη νόσο, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μπορεί να είναι υγιή αν και διατρέχουν υψηλό κίνδυνο.
Η παρουσία μιας αυτοάνοσης διαδικασίας, δηλαδή αντισωμάτων στον οργανισμό κατά των κυττάρων του ίδιου του παγκρέατος, εμφανίζεται σε περισσότερο από το 80% των ινσουλινοεξαρτώμενων ασθενών. Εκτός από τη νόσο τύπου 1, οι διαβητικοί συχνά υποφέρουν από άλλα αυτοάνοσα νοσήματα, για παράδειγμα χρόνια επινεφριδιακή ανεπάρκεια, παθήσεις του παγκρέατος, λεύκη, ρευματισμούς.
Πώς εξελίσσεται;
Τυπικά, τα κλινικά σημεία της νόσου εμφανίζονται όταν περισσότερο από το 85% των κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη έχουν ήδη πεθάνει, αλλά ανάλογα με τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά του οργανισμού, αυτή η περίοδος μπορεί να ποικίλλει σε διάρκεια. Συχνά εμφανίζεται στην παιδική και εφηβική ηλικία. Συμβαίνει ότι οι νεαροί ασθενείς μαθαίνουν για την παρουσία της νόσου ακόμη και στην περίοδο των οξέων επιπλοκών, για παράδειγμα, στην κετοξέωση.
Η έλλειψη ενέργειας και η έλλειψη ινσουλίνης οδηγούν σε μαζική διάσπαση λιπών και πρωτεϊνών, γεγονός που εξηγεί την απώλεια βάρους του ασθενούς. Το υψηλό σάκχαρο στο αίμα προκαλεί υπερωσμωτικότητα, η οποία εκδηλώνεται με μαζική παραγωγή ούρων και την ανάπτυξη συμπτωμάτων αφυδάτωσης. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει αρκετή ινσουλίνη, το σώμα υποφέρει από πείνα για ενέργεια, η οποία οδηγεί σε υπερβολική σύνθεση των αντισουλινικών ορμονών, δηλαδή εκείνων που έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα σε σχέση με το έργο της ινσουλίνης.
Αυτές οι ορμόνες περιλαμβάνουν κορτιζόλη, γλυκαγόνη και σωματοτροπίνη. Λειτουργούν διεγείροντας το σχηματισμό γλυκόζης στο σώμα, παρόλο που το επίπεδο σακχάρου στο αίμα περνά ήδη από την οροφή.
Η μαζική διάσπαση των λιπών οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο αίμα. Αυτό είναι ένα έναυσμα για το σχηματισμό και τη συσσώρευση σωμάτων κετόνης (ακετόνης), τα οποία γίνονται προβοκάτορες μιας κετοξέωσης. Εάν μια τέτοια παθολογία, η αφυδάτωση και η μετατόπιση του pH του αίματος στην όξινη πλευρά συνεχίσουν να εξελίσσονται, ο ασθενής μπορεί να πέσει σε κώμα, ακόμη και ο θάνατος είναι πιθανός.
συμπτώματα
Ο διαβήτης τύπου 1 χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη έντονων συμπτωμάτων που αυξάνονται σε σοβαρότητα για αρκετές εβδομάδες. Οι διαβητικοί παραπονιούνται:
- στο σχηματισμό μεγάλης ποσότητας ούρων.
- Υπερβολική δίψα?
- συνεχής φαγούρα του δέρματος?
- απώλεια βάρους.
Οι εκδηλώσεις της νόσου θεωρούνται αρκετά συγκεκριμένες, αλλά εξακολουθούν να απαιτούν διαφορική διάγνωση.
Η απώλεια βάρους που συνοδεύεται από φυσιολογική ή αυξημένη όρεξη είναι ένα από τα συμπτώματα που διακρίνουν την παθολογία τύπου 1 από άλλους τύπους σακχαρώδους διαβήτη. Ο ασθενής ανησυχεί για μια ισχυρή αδυναμία, δεν μπορεί να κάνει τη συνηθισμένη του εργασία, εμφανίζεται υπνηλία.
Η εξέλιξη της κλινικής εικόνας συνοδεύεται από την εμφάνιση οσμής ακετόνης στον εκπνεόμενο αέρα, κοιλιακό άλγος, ναυτία και έμετο και συμπτώματα σοβαρής αφυδάτωσης. Εάν η νόσος εμφανιστεί σε μεταγενέστερη ηλικία (περίπου 40 ετών), τα συμπτώματα δεν είναι τόσο έντονα και συνήθως η παρουσία της νόσου ανιχνεύεται κατά την κλινική εξέταση.
τύπος 2
Ο μη ινσουλινοεξαρτώμενος σακχαρώδης διαβήτης (κωδικός ICD-10 - E11) είναι μια χρόνια παθολογία κατά της οποίας εμφανίζονται υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα λόγω αντίστασης στην ινσουλίνη. Αργότερα, διαταράσσεται και το έργο των β-κυττάρων των νησίδων Langerhans. Παράλληλα με τον μεταβολισμό των υδατανθράκων, η παθολογία επηρεάζει επίσης τον μεταβολισμό των λιπιδίων.
Η κληρονομική προδιάθεση είναι μια από τις κύριες αιτίες του διαβήτη τύπου 2. Όταν ένας γονέας είναι άρρωστος, τα παιδιά αρρωσταίνουν στο 40% των περιπτώσεων. Ωστόσο, η κληρονομικότητα από μόνη της δεν αρκεί, προκλητικοί παράγοντες είναι:
- υψηλό σωματικό βάρος?
- χαμηλή σωματική δραστηριότητα?
- αυξημένες τιμές αρτηριακής πίεσης?
- υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων στο αίμα.
- η παρουσία γεννημένου μωρού που ζύγιζε περισσότερο από 4 κιλά στο παρελθόν·
- η παρουσία διαβήτη κύησης στο παρελθόν.
- πολυκυστικές ωοθήκες.
Ο αριθμός των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 αυξάνεται επί του παρόντος. Αυτή η μορφή παθολογίας αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 85% όλων των κλινικών περιπτώσεων. Οι μεσήλικες και ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες είναι πιο συχνά άρρωστοι.
Πώς εξελίσσεται;
Ο μηχανισμός ανάπτυξης βασίζεται στο γεγονός ότι εμφανίζεται αντίσταση στην ινσουλίνη, δηλαδή, το πάγκρεας παράγει επαρκή ποσότητα της ορμόνης που είναι απαραίτητη για τη μεταφορά των μορίων σακχάρου στα κύτταρα, αλλά τα ίδια τα κύτταρα χάνουν την ευαισθησία σε αυτήν την ουσία. Το αποτέλεσμα είναι υπεργλυκαιμία.
Προκειμένου να μειωθεί το επίπεδο σακχάρου στο αίμα, ο αδένας αρχίζει να εργάζεται στο όριο της χωρητικότητάς του. Αυτό προκαλεί την εξάντληση των εκκριτικών κυττάρων ινσουλίνης.
Για τον δεύτερο τύπο παθολογικής κατάστασης, η εμφάνιση κετοξέωσης δεν είναι χαρακτηριστική, αφού ακόμη και μια μικρή ποσότητα της ορμόνης συντίθεται από τις νησίδες Langerhans.
συμπτώματα
Η νόσος εκδηλώνεται συνήθως σε ασθενείς ηλικίας άνω των 40 ετών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η κλινική εικόνα συνδυάζεται με την εμφάνιση παθολογικού σωματικού βάρους, αλλαγές στον μεταβολισμό των λιπιδίων στις εξετάσεις αίματος. Συνοδευτικά συμπτώματα:
- Η απόδοση είναι ελαφρώς μειωμένη, αλλά όχι τόσο έντονη όσο στον πρώτο τύπο ασθένειας.
- παθολογική δίψα?
- απέκκριση μεγάλης ποσότητας ούρων.
- Οι γυναίκες μπορεί να ενοχλούνται από τον κνησμό του δέρματος στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και στο περίνεο.
- εμφανίζονται εξανθήματα στο δέρμα που δεν επουλώνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα.
- Ενόχληση, μούδιασμα και εξογκώματα στα κάτω άκρα.
τύπος εγκυμοσύνης
Η ταξινόμηση του ΠΟΥ για τον σακχαρώδη διαβήτη περιλαμβάνει τη μορφή κύησης της νόσου (κωδικός ICD-10 - O24). Είναι χαρακτηριστικό για τις εγκύους. Ο διαβήτης επηρεάζει το 5-7% των ασθενών που γεννούν. Η ταξινόμηση του ΠΟΥ για τον διαβήτη και τους τύπους του περιέχει ένα άλλο όνομα για αυτόν τον τύπο παθολογίας - διαβήτη σε έγκυες γυναίκες.
Εάν η ασθένεια εμφανίστηκε σε μια γυναίκα πριν από τη στιγμή της σύλληψης ενός παιδιού, τότε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης θεωρείται προγεννητική. Προς το παρόν, ο μηχανισμός ανάπτυξης και τα αίτια της νόσου δεν είναι πλήρως κατανοητά. Υπάρχουν δεδομένα για το ρόλο της κληρονομικής προδιάθεσης. Οι παράγοντες κινδύνου μπορεί να είναι:
- σωματικό και ψυχολογικό τραύμα·
- μεταδοτικές ασθένειες;
- ασθένειες του παγκρέατος?
- Ένταξη στο μενού σε μεγάλες ποσότητες τροφών πλούσιων σε υδατάνθρακες.
Οι μαιευτήρες και οι γυναικολόγοι συμφωνούν ότι η επαρκής σωματική δραστηριότητα μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης οποιασδήποτε παθολογίας.
Η μορφή της εγκυμοσύνης μπορεί να εκδηλωθεί ως εκδήλωση, δηλαδή μια ζωντανή κλινική εικόνα ή παραβίαση της ανοχής στη γλυκόζη. Η παθολογία, κατά κανόνα, εξαφανίζεται από μόνη της μετά τη γέννηση του μωρού.
Η γυναίκα γίνεται μέλος μιας ομάδας ασθενών με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης ενός μη ινσουλινοεξαρτώμενου τύπου σακχαρώδη διαβήτη τα επόμενα 10-15 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια του τοκετού, το σώμα μιας γυναίκας υφίσταται ορισμένες αλλαγές που σχετίζονται με την ορμονική σφαίρα. Αυτό οφείλεται στη λειτουργία του πλακούντα, ο οποίος εκκρίνει τις ακόλουθες ορμόνες:
- χοριακή γοναδοτροπίνη;
- Προγεστερόνη;
- οιστρογόνα;
- κορτικοστεροειδή κ. λπ.
Όλες αυτές οι ορμονικά δραστικές ουσίες προκαλούν την εμφάνιση αντίστασης στην ινσουλίνη. Σε αυτό το στάδιο παρατηρείται υπερπλασία των κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη και απελευθέρωση μεγάλης ποσότητας ινσουλίνης στο αίμα από το πάγκρεας. Η εμφάνιση αντίστασης στην ινσουλίνη οδηγεί στο γεγονός ότι το σώμα της γυναίκας αρχίζει να χρησιμοποιεί ενεργά τους μεταβολίτες των λιπών, ενώ η ζάχαρη αποθηκεύεται για να θρέψει το έμβρυο. Υπό συνθήκες συνδυασμού κληρονομικής προδιάθεσης για διαβήτη και των παραπάνω παραγόντων, αναπτύσσεται η νόσος.
συμπτώματα
Ο τύπος κύησης της νόσου εκδηλώνεται όπως άλλοι τύποι διαβήτη, αλλά τα συμπτώματα είναι κάπως λιγότερο έντονα. Μια γυναίκα μπορεί να μην δίνει σημασία στα συμπτώματα, συνδέοντας την εμφάνισή τους με την «ενδιαφέρουσα» θέση της. Εάν η κλινική εικόνα είναι έντονη, η έγκυος μπορεί να παρουσιάσει τα ακόλουθα παράπονα στον θεράποντα ιατρό:
- ξερό στόμα;
- συνεχής επιθυμία για ποτό.
- απέκκριση μεγάλης ποσότητας ούρων.
- αυξημένη όρεξη?
- μειωμένη απόδοση και αδυναμία?
- η εμφάνιση κνησμού και καψίματος στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.
Σπουδαίος! Συνήθως, η νόσος αναπτύσσεται στο τέλος του δεύτερου ή στις αρχές του τρίτου τριμήνου.
Ο αντίκτυπος της παθολογίας στη μητέρα και το έμβρυο
Η χρόνια υπεργλυκαιμία επηρεάζει αρνητικά τόσο τον οργανισμό της μητέρας όσο και το ίδιο το παιδί. Η εγκυμοσύνη μπορεί να είναι περίπλοκη:
- πολυυδραμνιο?
- όψιμη κύηση?
- διακοπή της εγκυμοσύνης σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της εγκυμοσύνης.
- τη γέννηση ενός παιδιού με μεγάλο σωματικό βάρος (πάνω από 4-4, 5 κιλά).
Τα μωρά που γεννιούνται από άρρωστη μητέρα έχουν μια χαρακτηριστική εμφάνιση. Οι ώμοι της είναι αρκετά φαρδιοί, το υποδόριο λίπος είναι έντονο, το πρόσωπο έχει στρογγυλό σχήμα φεγγαριού. Υπάρχει έντονο οίδημα του δέρματος και υπερτρίχωση. Οι πιο σοβαρές επιπλοκές της νόσου είναι ο θάνατος του εμβρύου κατά την ανάπτυξη του εμβρύου και ο θάνατος του νεογνού. Κατά κανόνα, τέτοιες καταστάσεις εμφανίζονται με την παρουσία μιας προεμμηνορροϊκής μορφής της νόσου.
Τα παιδιά που γεννιούνται από άρρωστη μητέρα διαφέρουν από τους συνομηλίκους τους ως προς το μεγάλο σωματικό τους βάρος και τη χαρακτηριστική τους εμφάνιση.
Συγκεκριμένοι τύποι
Μιλάμε για δευτερογενείς μορφές της παθολογικής κατάστασης που αναπτύσσονται υπό την επίδραση χημικών, φαρμάκων, μολυσματικών διεργασιών και άλλων ασθενειών της ενδοκρινικής και εξωενδοκρινικής σφαίρας.
Ο διαβήτης μπορεί να προκληθεί από τις ακόλουθες ασθένειες και καταστάσεις του παγκρέατος:
- φλεγμονή οργάνων?
- μηχανική βλάβη?
- αφαίρεση του αδένα?
- νεοπλάσματα?
- κυστική ίνωση;
- χρωστική κίρρωση κ. λπ.
Από τις χημικές ουσίες και τα φάρμακα, το νικοτινικό οξύ, οι ορμόνες του φλοιού των επινεφριδίων, οι ιντερφερόνες, οι ορμόνες του θυρεοειδούς και τα διουρητικά μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της νόσου. Ο κατάλογος συνεχίζεται με οπιούχα, δηλητήρια εξολόθρευσης τρωκτικών, αντικαταθλιπτικά, φάρμακα αντιρετροϊκής θεραπείας.
Από τους αιτιολογικούς παράγοντες των μολυσματικών ασθενειών, προκλητικοί παράγοντες είναι ο ιός της ερυθράς και ο κυτταρομεγαλοϊός.
Χαρακτηριστικά της θεραπείας
Η θεραπεία της παθολογικής κατάστασης επιλέγεται ξεχωριστά για κάθε κλινική περίπτωση. Το σχήμα και οι μέθοδοι θεραπείας που χρησιμοποιούνται εξαρτώνται από τον βαθμό του διαβήτη, τον τύπο του, τη φωτεινότητα της κλινικής εικόνας και την παρουσία επιπλοκών. Πώς να προσδιορίσετε και να επιβεβαιώσετε την παρουσία της νόσου, θα σας πει ένας εξειδικευμένος ενδοκρινολόγος. Δίνει οδηγίες για τις ακόλουθες διαγνωστικές μεθόδους:
- γενικές εξετάσεις αίματος και ούρων.
- Ανάλυση του τριχοειδούς αίματος για τη γλυκόζη από ένα δάχτυλο με άδειο στομάχι.
- βιοχημεία αίματος?
- ανάλυση ούρων για τη ζάχαρη?
- Δοκιμή ανοχής γλυκόζης - είναι υποχρεωτική για όλες τις μέλλουσες μητέρες στην περίοδο από 22 έως 26 εβδομάδες εγκυμοσύνης.
- Προσδιορισμός δεικτών γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης.
Τα θεραπευτικά μέτρα περιλαμβάνουν όχι μόνο τη λήψη φαρμάκων, αλλά και φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις, διατροφικές διορθώσεις, διδασκαλία αυτοελέγχου στον ασθενή.
Είναι σημαντικό για τους αγαπημένους να υποστηρίξουν την επιθυμία ενός άρρωστου ατόμου να μειώσει την επιθετικότητα της παθολογικής κατάστασης και να επιτύχει αποζημίωση.
αυτοέλεγχος
Οι ασθενείς με διαβήτη θα πρέπει να καταγράφουν τα συναισθήματά τους, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και τα επίπεδα σακχάρου στα ούρα, καθώς και δεδομένα για μεμονωμένα μενού και σωματικές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το σύνολο αυτών των δεικτών και η λογιστική τους είναι αυτορρύθμιση. Σκοπός τέτοιων εκδηλώσεων δεν είναι μόνο ο έλεγχος των επιπέδων σακχάρου, αλλά και η ερμηνεία των αποτελεσμάτων και ο σχεδιασμός των ενεργειών τους όταν οι αριθμοί υπερβαίνουν το αποδεκτό εύρος.
Με φυσιολογική υγεία, είναι σημαντικό να μετράτε τα επίπεδα σακχάρου στο σπίτι και να καταγράφετε αυτούς τους δείκτες τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Κάθε αλλαγή στην ευημερία απαιτεί μια αποσαφήνιση της ποσότητας γλυκόζης στο αίμα πολλές φορές την ημέρα:
- πριν από κάθε κύριο γεύμα?
- λίγο καιρό μετά την είσοδο του φαγητού στο σώμα.
- πριν από τη βραδινή ανάπαυση.
- Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί να μετρήσετε με άδειο στομάχι το πρωί.
Η γλυκόζη στα ούρα μετράται και στο σπίτι. Αυτό απαιτεί την παρουσία λωρίδων express. Μπορούν να αγοραστούν στα φαρμακεία. Η παρουσία σακχάρου στα ούρα δείχνει ότι το επίπεδο σακχάρου στο αίμα υπερβαίνει τα 10 mmol / l, καθώς αυτή η τιμή είναι το νεφρικό κατώφλι στο οποίο τα μόρια γλυκόζης εισέρχονται στα ούρα.
Εάν ο ασθενής ταξιδεύει, συμμετέχει ενεργά σε αθλήματα ή έχει συνοδά νοσήματα, τότε απαιτείται πιο αυστηρός αυτοέλεγχος.
Για την καθημερινή άνετη ζωή ενός ατόμου με διαβήτη, είναι απαραίτητο να αγοράσετε τις ακόλουθες μεμονωμένες συσκευές και συσκευές:
- Περιλαμβάνονται γλυκόμετρο με νυστέρια, δοκιμαστικές ταινίες και απαραίτητα αξεσουάρ.
- Ταινίες εξπρές ούρων που μετρούν τα επίπεδα σωμάτων ακετόνης και σακχάρου.
- τονόμετρο για την αποσαφήνιση των μετρήσεων της αρτηριακής πίεσης.
- Ημερολόγιο αυτοελέγχου στο οποίο καταγράφονται όλα τα απαραίτητα δεδομένα.
γεύμα
Η διόρθωση της ατομικής διατροφής είναι η βάση για τη θεραπεία κάθε μορφής σακχαρώδη διαβήτη. Με τον τύπο 1, αλλάζοντας το προσωπικό μενού, μπορείτε να μειώσετε το φορτίο στο πάγκρεας και να μειώσετε την ποσότητα των υδατανθράκων που τροφοδοτούνται στο σώμα. Στον διαβήτη τύπου 2, μια δίαιτα χαμηλών θερμίδων μπορεί όχι μόνο να επιτύχει τους παραπάνω στόχους, αλλά και να μειώσει το παθολογικό σωματικό βάρος.
Συνιστάται στους ασθενείς να ανατρέξουν στον Πίνακα Νο. 9, ο οποίος μπορεί να έχει διάφορες επιλογές (α, β, γ).
Οι ασθενείς πρέπει να ακολουθούν αυστηρά την ημερήσια πρόσληψη θερμίδων. Υπολογίζεται ξεχωριστά για κάθε ασθενή, ανάλογα με το βάρος, την ηλικία, το φύλο, την κατανάλωση ενέργειας, τη φυσική δραστηριότητα, τη φαρμακευτική θεραπεία που χρησιμοποιείται. Όταν ταΐζετε ασθενείς, είναι απαραίτητο να περιορίσετε την πρόσληψη υδατανθράκων και τροφών με πολλές θερμίδες. Οι πρωτεΐνες δεν είναι μόνο δυνατές αλλά και απαραίτητες, τα λίπη πρέπει να είναι κάπως περιορισμένα, ειδικά σε ασθένειες τύπου 2.
Οι ασθενείς πρέπει να κατανοήσουν το σύστημα των μονάδων ψωμιού, τους γλυκαιμικούς δείκτες και τους δείκτες ινσουλίνης των προϊόντων και των θερμίδων. Χαρακτηριστικά των αρχών της διατροφής:
- να τρώτε όχι περισσότερες από 8 μονάδες ψωμιού σε ένα γεύμα.
- γλυκά υγρά (σόδα, τσάι με ζάχαρη, χυμός από κατάστημα) απαγορεύονται.
- Χρησιμοποιούνται γλυκαντικά αντί για ζάχαρη και σπιτικές κομπόστες και ποτά φρούτων αντί για χυμούς που αγοράζονται από το κατάστημα.
- ο αριθμός των μονάδων ψωμιού πρέπει να προγραμματιστεί εκ των προτέρων, καθώς η ινσουλίνη χορηγείται πριν τα προϊόντα εισέλθουν στο σώμα.
- Τα γεύματα πρέπει να είναι σε μικρές μερίδες αλλά συχνά.
- Οι ασθενείς θα πρέπει να λαμβάνουν επαρκή ποσότητα υγρών - περιορισμοί μπορεί να προκύψουν με νεφρική ανεπάρκεια ή άλλες επιπλοκές που συνοδεύονται από οίδημα.
Στον πίνακα μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τις απαγορευμένες τροφές καθώς και αυτές που πρέπει να τρώγονται άφοβα.
| Το πιο θερμιδικό για περιορισμό | Επιτρεπόμενα Προϊόντα | Επιτρεπόμενη ποσότητα αλκοόλ (σύμφωνα με τους όρους χρήσης - παρακάτω) |
|---|---|---|
|
|
|
Η πιθανότητα κατανάλωσης αλκοόλ θα συζητηθεί ξεχωριστά. Μικρή ποσότητα επιτρέπεται εάν υπάρχει αποζημίωση για σακχαρώδη διαβήτη, δεν υπάρχουν επιπλοκές και ο ασθενής αισθάνεται φυσιολογικός. Η μπύρα και τα γλυκά κοκτέιλ απαγορεύονται.
Ιατρική περίθαλψη
Η θεραπεία του IDDM και της μορφής κύησης βασίζεται στην ινσουλινοθεραπεία. Αυτή είναι η διαδικασία εισαγωγής ορμονικών σκευασμάτων με βάση την ινσουλίνη για να αντικαταστήσει την έλλειψη της δικής της ουσίας στον οργανισμό. Υπάρχουν διάφορες ομάδες φαρμάκων που διαφέρουν ως προς τη διάρκεια δράσης και την ταχύτητα έναρξης της δράσης: εξαιρετικά σύντομα σκευάσματα, βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες ορμόνες και παρατεταμένες ινσουλίνες.
Οι γιατροί συνήθως συνδυάζουν δύο φάρμακα με διαφορετική διάρκεια δράσης ταυτόχρονα. Αυτό είναι απαραίτητο για να δημιουργηθούν οι πιο φυσιολογικές συνθήκες για το πάγκρεας.
Το φάρμακο χορηγείται με σύριγγες ινσουλίνης, στυλό σύριγγας ή αντλία ινσουλίνης σε αυτόματη λειτουργία.
Η νόσος τύπου 2 απαιτεί τη χρήση υπογλυκαιμικών δισκίων. Οι κύριες ομάδες είναι τα διγουανίδια, τα σκευάσματα σουλφονυλουρίας, οι θειαζολιδινοδιόνες, τα γλινίδια κ. λπ.
Η διαφορική διάγνωση μεταξύ των τύπων σακχαρώδη διαβήτη θα πρέπει να γίνεται μόνο από ειδικευμένο ειδικό. Θα σας βοηθήσει επίσης να επιλέξετε ένα θεραπευτικό σχήμα, έναν βέλτιστο τρόπο ζωής και να δώσει συστάσεις που θα επιτρέψουν στον ασθενή να επιτύχει αποζημίωση το συντομότερο δυνατό.